Poema of prooidier?

Is het je wel eens opgevallen dat je gesprekken met andere mensen heel verschillend kunnen zijn? Soms heb je een superleuk gesprek, waarbij iedereen wat in te brengen heeft, maar soms is een gesprek echt héél eenzijdig. Óf je luistert alleen maar naar een ander die aan het uitzenden is óf je loopt weg bij het gesprek zonder te weten hoe het met de ander gaat, omdat jij alleen aan het woord was.

In die eenzijdige gesprekken gedraag je je als een poema of een prooidier. Wat bedoel ik hiermee?

Een poema is een dier dat lak heeft aan de wereld. Hij ligt lekker in het zonnetje totdat het tijd is om te eten. Andere dieren zijn puur bewegende objecten in de ruimte (totdat hij honger heeft en op jacht gaat). Hoe weet je dat je een poema bent? Je aandacht ligt volledig bij jezelf, waar jij mee bezig bent en waar jij je druk over maakt. Soms kan dat oké zijn als er belangrijke dingen gebeuren in je leven, maar let op: voor een ander is het snotvervelend als je alleen over jezelf praat.

Een prooidier is altijd bezig met de omgeving, je weet maar nooit waar het gevaar vandaan gaat komen. Als jij je gedraagt als een prooidier in een gesprek, leg je de aandacht volledig op de ander en laat je die continu aan het woord. Waarschijnlijk ben je een meester in het stellen van vragen, het aanvoelen van emoties en heb je het ‘hummen’ tot een kunst verheven. Aan de ene kant misschien attent, aan de andere kant laat je zo nooit jezelf zien en zorg jij ervoor dat jullie relatie vrij oppervlakkig blijft. Tenzij je professioneel therapeut bent is dit geen handige houding binnen een vriendschap of een relatie.

Hoe verander je dit? Wees eens bewust van je rol in gesprekken en probeer dit dan bewust om te draaien. Was je het prooidier? Wordt eens een poema! En andersom natuurlijk. Leg de focus bewust bij jezelf (als je altijd het prooidier was) of bij de ander (voor de poema’s onder ons) en kijk eens wat voor verandering dit geeft in het gesprek. Waarschijnlijk wordt het nu een stuk evenwichtiger.

Succes!