By De meeste gedachten die jij hebt worden gestuurd door oude patronen, die eerst door je ouders zijn aangeleerd, vervolgens door je vrienden, familie en kennissen worden bekrachtigd en door de maatschappij waarin je woont in stand gehouden worden.
Over het algemeen is dat prima, de meeste oude patronen zijn best nuttig. Ze zorgen ervoor dat je in de samenleving niet al teveel uit de pas loopt en dat de samenwerking met anderen over het algemeen soepel verloopt.
Maar wat als een paar van die oude patronen blokkerend werken? Zoals: “Ik kan niets nieuws leren”, “Niemand houdt van mij”, “Iedereen is tegen mij”, “Ik ben te oud voor een andere baan”. Deze patronen leiden tot gedachten die jou op een bepaalde manier laten reageren in situaties. Soms is dat niet echt handig.
Ik hoorde een (waar gebeurd) verhaal van een tante. Zij had na een borstoperatie waarbij haar lymfklier was weggenomen moeite met slapen, omdat ze niet met haar handen boven de dekens kon liggen. De meeste mensen zien hier het probleem niet, maar zij had een zeer strenge katholieke moeder die eiste dat iedereen altijd met de handen boven de dekens ging slapen. En die lieve tante had dit keurig, zonder erover na te denken al meer dan 73 jaar gedaan. Tot de avond na de operatie. Van 23:00 uur tot 3:00 uur had ze zitten stressen, want ze kreeg met geen mogelijkheid die geopereerde arm boven de dekens.
Uiteindelijk bedacht ze om 3:00 uur ‘s nachts dat het eigenlijk vreemd was dat ze nooit met haar handen onder de dekens lag. Ze wist dat vriendinnetjes dat vroeger wel stiekem deden in de winter, ze wist ook dat ze tegenwoordig niet meer hoefde te biechten bij meneer Pastoor en haar moeder was al jaren dood. En toen vroeg ze zich af wáárom haar moeder dat toch zo nodig wilde. Ze kon geen goede reden verzinnen waarom die regel überhaupt was ingesteld (ik heb dat maar zo gelaten).
Tenslotte kwam ze tot de conclusie dat dit een gekke regel was, heeft haar armen onder de dekens gedaan (heerlijk warm!) en is gaan slapen. Ze heeft dus zelf een denkpatroon veranderd en kon daardoor verder komen in haar leven. Een positieve kant van haar oorspronkelijke denkpatroon is wel dat ze tot de verbazing van de chirurg geen fysiotherapie meer nodig had voor het tillen van haar arm. Dat had ze in de eerste nacht al goed geoefend!